Właśnie, nie ma ani jednej sceny akcji, ani pościgów, czy jakiegoś napięcia. I to właśnie w sumie w tym filmie jest piękne. Reżyser zachował klimat romansu przez cały czas i zrobił taki bardzo subtelny film, ale przez to właśnie świetny. Dwójka bohaterów też raczej nie szarżuje na ekranie, tylko spokojnie gra, przez co wszystko się z sobą zgrywa. Pewnie, że kilka naiwnych momentów, albo nielogiczności jest, ale ogólnie historia została w wyjątkowy sposób opowiedziany i ma swoją moc. Nawet końcowa scena - żadnych wyszukanych efektów specjalnych, tylko dopasowane oświetlenie, śnieg dodany, no i odpowiedni ruch kamery, sugerujący jak przybysz odlatuje. Po prostu rewelacja. Do tego gra Bridgesa, kapitalna mimika i ruchy ciała.

Mam swoją teorię na ten temat. Zastanawiam się, czy Gwiezdny Przybysz, to nie jest niejako odpowiedź Carpentera na E.T., wypuszczony przecież w tym samym roku co The Thing. A zamiast fenomenalnego horroru większość ludzi, którzy w tym czasie odwiedziło kina, wybrało jednak film familijny o uroczym, słodkim kosmicie. I jakoś specjalnie chyba dziwić im się nie można. Sam Przybysz był dość prostą historią. Nie wbija w fotel fabułą, ale jest dobrze zrobiony i zagrany. I zdecydowanie warto go obejrzeć, tym bardziej, że jest teraz odświeżany przez Cinemax.

Bardzo dobrze napisane:)

Zgadzam się. Film oglądany po tylu latach, nieco się zestarzał i nie robi już większego wrażenia. Momentami odnosiłem wrażenie, że akcja jest zbyt wolna, a sam kosmita jest zbyt nudny. Normalny film do obejrzenia, ale nic nadzwyczajnego.

"Przez większość czasu oglądamy to, jak kobieta uczy kosmitę jak się zachowywać na Ziemi. Może i bawiło i ciekawiło mnie to jak oglądałem film 15 lat temu, ale teraz taki schemat po prostu nudzi." - sam bym tego lepiej nie ujął.

No właśnie. Taki niekarpenterowski ten film.